Ondergedoken in Tamariu (Costa Brava)

Als Menno het idee oppert om deze zomer noordoost Spanje te bezoeken om in de Middellandse Zee te gaan duiken, zijn Reinier, Vincent, Ad en ik direct bereid om buddy te spelen. Uiteindelijk lukt het helaas niet om allemaal tegelijk vakantie op te nemen. Dus eerst reizen Ad en ik af naar Tamariu. Reinier en Vincent volgen (met aanhang) een paar dagen later. Menno, de initiator van dit alles, volgt pas met zijn gezin als Ad en ik al weer terug zijn.

Tamariu ligt net boven Barcelona, zo’n 1500 kilometer van Sassenheim. Dat is best een eind rijden, zo ondervinden we. Halverwege Frankrijk begeeft één van de koelwaterslangen van de auto het en we stranden bovenaan een heuvel op een schaduwloze, bloedhete, stille afrit. Dankzij de fantastische hulp van garagist Chambraud uit La Souterraine en de welwillendheid van zowel de ANWB als Mondiale Assistance wordt een kleine ramp afgewend. We hebben namelijk het ongelofelijke geluk dat voor de deur van de garage een leenauto met Nederlands kenteken staat van hetzelfde merk en model als onze eigen auto (alleen nieuwer model met automaat) die net is afbesteld. We krijgen hem zo mee voor de rest van de vakantie en kunnen dezelfde dag nog doorrijden naar de tussenstop in Frankrijk. Hoeveel geluk kan een mens hebben!

Zoals gepland eindigen we enkele dagen later op de camping in Tamariu. De camping ligt tegen het dorp aan, een paar minuten lopen van het strand. Tamariu zelf is een schattig klein plaatsje aan een kleine rotsachtige baai aan de Costa Brava. Op de korte boulevard zitten wat winkeltjes, enkele restaurantjes, voor de deur ligt een strand en er zit natuurlijk een duikschool.

Stolli’s Tauchbasis wordt – zoals de naam al aangeeft – gerund door Duitsers en Oostenrijkers. Stolli zelf (hij heet eigenlijk Gunther) is een wat knorrige oude man die tweemaal per dag de 80 jaar oude zeilkotter “Gabriela” aan de kade legt om belangstellenden naar een bootduikstek te varen. Tom en Tara zorgen voor je inschrijving en een volle duikfles. Op de deur hangen intekenlijsten waarop we kunnen inschrijven voor een bootduik ( vertrek ’s ochtends om 9.30 en 11 uur). Daarnaast mag je op ieder willekeurig moment (maar niet ’s nachts) een kantduik maken in een afgezet duikgebied in de baai. Op een kantduiklijst meld je zelf de tijd te water en naderhand de terugkeertijd, zodat ze altijd weten wie er aan het duiken is.

Al snel ontwikkelen we een relaxed dagritme. Ontbijtje met een Spaanse rustico (zo’n ontploft stokbrood) gevolgd door een wandeling naar het strand. Duikspullen aan en dan aan boord van de Gabrielle. Buitengaats een mooie bootduik maken. Terug aan boord en naar de boulevard. Afspoelen onder de buitendouche, daarna duikspullen in het rek schuiven bij de duikschool. Wandelingetje terug naar de tent, even relaxen, drinken en een tukkie doen. Dan weer naar de duikschool. Setje omhangen, kantduikje maken en dan hetzelfde riedeltje afwerken van afspoelen, opbergen en terugwandelen. En ’s avonds de plaatselijke keuken uitproberen aan de boulevard (want onze houtskool-BBQ bleek verboden op de camping).

Onder water is alles anders dan we gewend zijn. Iedere kantduik ontdekken we octopussen tussen de rotsen of scharrelend over de bodem. Veel scholen tropische vissen, dorades, barracuda’s, mooie koralen en anemonen, felgekleurde slakjes en een zicht dat we in Nederland niet gewend zijn. Heerlijk om een uur of anderhalf uur over de bodem te scharrelen en in het wierveld op zoek te gaan naar een zeepaardje (en ‘m niet vinden).

De bootduiken hebben hun eigen charme. Wat een geweldige ervaring om af te dalen aan een ankerketting in een onmetelijke zee en dan langzaamaan de contouren van een rotsachtige pukkel te onderscheiden. Het gevoel van gewichtloosheid en nietigheid is nog nooit zo sterk geweest als daar. Ik spreid letterlijk mijn armen om als een vogel zo vrij door het water “te vliegen”, een machtige ervaring! Ook wel spannend om te navigeren door een kloof en tegelijk een duidelijk beeld proberen te houden van waar de ankerketting is. Dat voelt toch anders dan een kantduikje in Vinkeveen! Ook tijdens de bootduiken zien we weer grote vissen, scholen kleine vissen, mooie anemonen, gorgonen, zeesterren en -egels, slakjes en ander mooi spul.

De “Gabriela” is een beetje een ongelukkig gekozen duikboot. De zeilkotter is er duidelijk nooit voor bedoeld en dat is te merken. Als je aan boord bent, moet je zittend op het kajuitdak naar voren schuiven. Vinnen aandoen is een moeilijke opgave in dat smalle gangboord. De rol achterover het water in is vervolgens meer een zijwaartse duikeling dan iets anders. Tijdens de eerste tocht dacht een Duitse vrouw dat het wel een goed idee was om even (met volle duikuitrusting) te gaan staan op het deinende schip om een foto te maken. “Man uberbord! Man uberbord! Aufblasen!” want ze donderde natuurlijk met camera en al overboord. Gelukkig had ze lucht in haar vest en bleef ze drijven. Ook voor Stolli – die dit al 40 jaar doet – is dit een primeur.

Als we later die vakantie twee bootduiken maken bij de Medes-eilanden (vanuit L’Estartit) varen we op een echte duikboot, helemaal ingericht op snel transport van duikers en comfortabel setjes op- en afbouwen. Na de eerste Medes-duik zijn Ad en ik al bijna weer omgekleed als Reinier en Vincent maar niet terugkomen. Pas na 58 minuten komen ze boven water, bij de verkeerde boei en dus veel te ver van de boot. De RIB van de duikschool fungeert even als watertaxi en sleept ze allebei weer terug. Bij de tweede duik wordt dan ook nog even gegeind door de duikleider dat we nu op een duikstek liggen waar de navigatie héél makkelijk is omdat de helft van onze groep daar blijkbaar toch een beetje moeite mee had.

En Reinier had het al niet makkelijk. Hij was het gezeul met zijn spullen namelijk al na de eerste keer zat en had in de eerstevolgende supermarkt een karretje gekocht. Niet een stoer karretje, maar een lila (lila!) boodschappenkarretje op wieltjes waar je omaatjes mee ziet lopen. Ga daar maar eens naast lopen! Of ernaast je duikset opbouwen! Zelfs de duikleider maakte bezwaar tegen de kleur.

Duiken bij de Medes-eilanden is nog gaver dan duiken bij Tamariu. Dikke murenes, intimiderend grote, prehistorisch ogende tandbaarzen, supersnelle barracuda’s en weer die mooie slakjes waar ik zo dol op ben. Het zicht is geweldig en het daglicht dringt diep door. Juist omdat er ook zoveel te zien is, is het belangrijk om genoeg aandacht te houden voor zaken als duikdiepte, luchtvoorraad en duiktijd. Voor je het weet is de tijd of je lucht op.

Voor Ad en mij zit het duiken er dan al bijna weer op. We willen de volgende dag nog één kantduikje maken en daarna onze spulletjes drogen. Maar ik word wakker met één “raar oor”. Tijdens het ontbijt ontwikkelt dit zich tot twee serieuze en vooral pijnlijke problemen. Mijn huisarts zal na terugkomst constateren dat ik twee zwaar ontstoken gehoorgangen heb. Onnodig te zeggen dat Ad en ik niet meer gedoken hebben die laatste dag. Dat zeepaardje hebben we dus ook niet meer gevonden. Wel krijgen we nog dagenlang appies van Reinier en Vincent die geweldige duiken maken bij de Medes-eilanden. Als ik dit schrijf, rijdt Menno nog ergens halverwege Frankrijk richting dit duikparadijs. Ben benieuwd welke mooie duiken hij gaat maken. In gedachten duiken we nog mee …

Handige gegevens en linkjes:

• In Spanje moeten duikflessen veel vaker gekeurd worden dan in Nederland. Het is dus handig de fles ter plaatse te huren
  camping Tamariu (€ 30- € 40 per nacht)
• Stolli’s Tauchbasis (kantduik € 12,50, bootduik € 28,-, fleshuur € 5,- per dag)
• Unisub duikschool (L’Estartit, € 38 per kantduik incl. fles en Medes-belasting)
• Voor een paar tientjes kun je een ANWB-lidmaatschap uitbreiden met pechhulp Europa inclusief vervangend vervoer. Het bleek onze beste investering!