Duiksafari in Thailand

Inleiding

Vlak langs de westkust van Thailand, in de Andaman Zee ligt een eilandengroep, Similan Islands, genoemd naar de aanduiding door Maleise vissers als “negen eilanden”. De in 1982 tot nationaal park uitgeroepen archipel is een zeer populaire duikbestemming, met beroemde stekken zoals Ko Bon, Deep Six en het beroemde Richelieu Rock, en heeft een ongeëvenaarde variatie en overvloed aan onderwaterleven te bieden. Walvishaaien worden hier door duikers met grote regelmaat waargenomen en ook manta’s zijn hier kind aan huis….

De Similans bieden duikers een grote afwisseling: de oostelijk gelegenduikstekken bestaan uit geleidelijk aflopende koraalriffen afgewisseld door zandvlakten met mooi begroeide koraalblokken. De westkant staat bekend om de enorme granieten rotsblokken die een onderwater-berglandschap vormen met ontelbare tunnels en doorgangen waar je doorheen kunt zwemmen, vaak een beetje geholpen door de stroming.

Aangetrokken door deze fraaie beschrijvingen en de bijna-100% garantie op walvishaai en manta van Peter, eigenaar van de safariboot Flying Seahorse, scheepten zes Onderwaterbossers, Vincent, Mark, Karin, Jan, Olaf en Angelique, zich in voor een onvergetelijke 7-daagse duiksafari.

Heenreis
Met Cathay Pacific werd er van Amsteramnaar HongKong gevlogen, een vlucht die ca. 11 uur in beslag nam. In HongKong hadden we ruim 2,5 uur overstaptijd om vervolgens met Dragon Air (eendochtermaatschappij van Cathay) in 3,5 uur door te vliegen naar Pukhet, Thailand. Met een minibus reden we in 4,5 uur van de luchthaven het eiland Ko Lanta, zuidoostelijk gelegen van Pukhet. Hoewel de afstand hemelsbreed niet heel erg groot was, bedroeg de afstand over de weg ruim 350 km, waarbij we om een grote baai heen reden.

Onderweg nog de nodige vertraging door de oversteek per drukke veerboot van een paar brede zeearmen, gepaard met de nodige wachttijd. Nadat we maandagochtend rond 10.00 uur vanuit huis vertrokken, arriveerden we dinsdagmiddag rond half vijf (plaatselijke tijd met 6 uur tijdsverschil) op het eiland Ko Lanta. Omdat we de volgende dag pas aan boord konden, overnachtten we de eerste nacht in een hotel in het toeristische kustplaatsje Saladan. Aan restaurantjes geen gebrek en die avond genoten wij van onze eerste Thaise maaltijd in een gezellig restaurantje aan het water.

De volgende ochtend kwam Peter ons tegen achten ophalen en bracht ons naar de Flying Seahorse, bereikbaar over een zeer gammele en gevaarlijk uitziende steigerpartij, waarbij de instructie van Peter om “vooral rechts te houden” niet helemaal kon voorkomen dat een aantal steigerplanken bezweken onder het gewicht van onze zware duikbagage…

Naar het zuiden

Aan boord kregen we onze slaaphutten (een met 4 (stapel)bedden en een heus dressoir, de ander uitgerust met dubbelbed, kaptafel en spiegel) toegewezen en maakten we kennis met onze medepassagiers; een bonte mengeling van verschillende nationaliteiten: Duitsers, Zwitsers, Engelsen en Nederlanders. Allemaal zeer enthousiaste duikers.

Onze duikgids voor de trip was de 29-jarige Zwitserse Corina, die tegen wil en dank door Peter was benoemd tot vervanger van de hoofdgids. De laatste was die dag niet komen opdagen vanwege een “kleine aanvaring over een ontbrekend geldbedrag”, aldus Peter die zich haastte toe te voegen dat het hem bijzonder speet, maar dat we het hem niet kwalijk moesten nemen omdat het niet zijn schuld was…

En na die mededeling verdween Peter van boord om zich te bekommeren over belangrijkere zaken op kantoor. De trossen van de Flying Seahorse werden losgegooid en nadat het afgestoken vuurwerk de kwade geesten van het schip had verjaagd, maakten wij ons op voor het eerste deel van onze duiksafari: twee dagen naar een aantal zuidelijk gelegen duikstekken Ko Ha, Hin Daeng en Hin Muang. Vlak voor het middaguur maakten we onze check dive op Ko Ha en zoals vaak bij een check dive, was het rif helaas weinig inspirerend, een beetje kaal maar we zagen wel een paar murenes en grote scholen gele snappers.

De andere twee duiken van die dag waren wel aardig maar niet spectaculair. Voor de beloofde manta’s en walvishaaien zouden we kennelijk nog een paar dagen moeten wachten.

Na een warme en lawaaierige nacht, met name in het 4 bedden compartiment, was het vroeg opstaan op dag 2 van onze trip. De kapitein had zich echter verslapen en we moesten nog een eindje varen voordat we onze eerste duik van de dag konden maken.Deze vertraging maakte dat we de 3 duiken van die dag in een tijdsbetek van krap 5 uur moesten proppen. Nade lunch voer de boot terug naar Ko Lanta waar een aantal passagiers van boord zouden gaan en door nieuwe worden vervangen voor de 5-daagse trip naar de Similans. Moe van de lange reis, de warmte en de jet-lag werd er de rest van de middag geluierd en gelezen op het dek.

Plots werden we opgeschrikt door Karin die zich helemaal niet lekker voelde. Ze zag erg bleek, was duizelig en haar lichaam was bedekt met rood/paarse vlekken. Vrezend voor decompressie verschijnselen hebben we haar direct 100% zuurstof toegediend en contact opgenomen met een arts op de wal. Gelukkig knapte ze al vrij snel op van de zuurstof en ook de plekken verminderden zienderogen. Tegen de tijd dat we aanlegden begon ze gelukkig alweer wat praatjes te krijgen. Toch een bezoek aan de arts gebracht, die haar diagnosticeerde met DCS I (milde decompressieziekte). Daarom en omdat het inmiddels beduidend beter met haar ging, mocht Karin met ons mee terug aan boord. Weliswaar zeer tegen de zin in van onze allervriendelijkste gastvrouw Corina, die alles in het werk heeft gesteld om Karin van boord te krijgen. Gelukkig voor Karin en voor ons is het haar niet gelukt. Duiken was er voor Karin voorlopig echter niet meer bij. Karin knapte in de komende dagen verder op en toen de vlekken helemaal verdwenen waren kreeg ze ook weer zin om te snorkelen.

Naar het noorden
Nadat er nieuwe gasten aan boord waren gekomen en er water, brandstof en vers proviand ingeslagen waren, werden ’s avonds op dag 2 de trossen opnieuw losgegooid en voeren we richting Koh Phi Phi waar we later in de avond een tweetal nieuwe gasten zouden oppikken. Ook dit keer werd met luid knetterend vuurwerk de kwade geesten in de haven achtergelaten. Hopelijk zou het geluk ons ditmaal beter gezind zijn en de verwachtingen op walvishaai en manta waren dan ook weer hoog gespannen. In ieder geval was de sfeer aan boord opgeknapt met de komst van een nieuwe gids: Sigi. In onze pogingen om de alleraardigste Corina zoveel mogelijk te mijden hadden we het voor elkaar gekregen, dat zij met de Onderwaterbos-groep dook.

Op dag 3 stonden er 4 duiken op het programma. We ontwaakten in de baai van het fraaie Koh Phi Phi waar van verwoestingen door de tsunami in 2004 niets meer te zien was. De eerste duik van de dag was op een rif in de buurt van Koh Phi Phi. Daarna vervolgden we onze reis richting de Similans. Bij aankomst op de tweede duikstek bleek dat het noodlot opnieuw had toegeslagen: beide compressoren hadden de geest gegeven en menigeen had die ochtend een oliesmaak/geur in zijn perslucht waargenomen. Gelukkig waren we omringd door een ware armada aan duikboten en kon men zodoende alsnog lucht regelen. De compressoren kreeg men echter niet meer aan de praat, zodat we na de 3^e duik terug moesten naar het vaste land. Opnieuw een hele middag varen en niet duiken. Net na het invallen van de duisternis voeren we een haven binnen waar zowaar Peter aan boord kwam tezamen met een monteur om de compressoren te repareren.

Met wat kunst en vliegwerk (volgens Peter een foutje van de kapitein die de filters niet goed had teruggeplaatst, wat natuurlijk niet zijn fout was) werd een noodreparatie uitgevoerd waarmee we het wel 3 dagen zouden moeten kunnen uitzingen, zo liet Peter zich ontglippen tegenover de monteur. Inmiddels deden diverse geruchten de ronde over het vervolg van de reis die bij menige gast tot ongerustheid leidden. In het oorspronkelijke reisprogramma stonden voor volgende dag vier duiken op het befaamde Richelieu Rock op de planning. Om hier te komen moest er nog zeker 9 uur worden gevaren maar het zag er niet naar uit dat er die avond nog zou worden gevaren, wat zou betekenen dat we wederom een aantal duiken zouden moeten missen…

Desgevraagd gaf een enigszins overspannen Peter aan dat het motorlawaai waarschijnlijk veel gasten uit hun slaap zou houden en hij zat niet op klachten over slapeloze nachten te wachten. Daarmee was voor hem de kous af en hij wilde niet verder met ons praten, aangezien hij dringend naar zijn gezin moest om een hotel voor die nacht te regelen. Dit viel bij Olaf en Jan niet in goede aarde en na enig aandringen wisten ze Peter toch zover te krijgen dat we diezelfde nacht nog gingen varen en kort nadat Peter in verhitte toestand van boord was gegaan werden de motoren gestart en kozen we weer het zeegat.

Ondanks de grote hoeveelheid Japanners op Richelieu Rock maakten we dagen erna een aantal mooie duiken, weliswaar nog altijd zonder manta en walvishaai. Alleen onze gids zag een manta tegen het einde van een van de laatste duiken. Mark liep helaas nog een oorontsteking op en moest daardoor een aantal duiken verstek laten gaan. Karin vermaakte zich al snorkelend hield ons daarbij vanaf de oppervlakte tijdens de duiken in de gaten. De laatste nacht werd een van compressoren van boord gehaald, hetgeen resulteerde in een tekort aan nitrox (nou ja air plus, want meer dan 27% O2 werd het niet) en opnieuw werd door een aantal duikers een oliesmaak/geur in de perslucht waargenomen. Maar daar kon Peter natuurlijk ook helemaal niets aan doen.

Het liep tegen zessen op de 7^e dag toen we de haven van Saladan op Ko Lanta invoeren. We namen afscheid van onze gidsen en medepassagiers, waarna we door Peter naar ons hotel werden gebracht. Die avond aten we, een goede tip van Sigi, in de tuin van een voor Thaise begrippen zeer luxe restaurant “Crazy Frog” genaamd. Het eten was erg lekker en ook de mojito’s vielen zeer in de smaak bij Karin en Angelique.

Na een goede nachtrust (in relatieve koelte en rust) werd er de volgende ochtend ontbeten en koffie gedronken in enkele van de vele restaurantjes van Saladan. Om 11.00 uur vertrokken we per minibus naar het vliegveld van Pukhet vanwaar we om 18.20 uur vetrokken naar HongKong om vervolgens rond middernacht door te vliegen naar Amsterdam. Zo kwam er een einde aan een bewogen maar ondanks alles zeer gezellige duikreis waarop we veel mooie dingen hebben gezien, ook zonder manta en walvishaai.

Bekijk de drie foto albums van deze reis: